به گزارش سرویس فرهنگی مشرق به نقل فارس، پس از فتح مکه در ماه مبارک رمضان در سال هشتم هجری به دست سپاه اسلام، مردم این شهر گروه گروه نزد پیامبر(ص) آمدند و به اسلام گرویدند.

رسول خاتم(ص) مدتی را در این شهر سپری کرد تا به اوضاع این حرم امن الهی رسیدگی کند، بنابراین بعد از برقراری امنیت کامل قصد مراجعت به مدینه را کرد، در این زمان تعداد سپاه اسلام به 2 هزار نفر رسیده بود.

دو قبیله «هوازن» و «ثقیف» که در میان مسیر مکه و مدینه قرار داشتند، بعد از شنیدن پیروزی سپاه اسلام از ترس قدرت یافتن مسلمانان به فکر مقابله افتادند و جنگجویان خویش را فرا خواندند و بر آن شدند که در تنگه‌های وادی حنین به کمین نشسته و منتظر عبور مسلمانان شدند.

در این شرایط که سپاه اسلام تحت فرماندهی «خالد بن ولید» در حرکت بودند، در نیمه‌های شب وارد کمینگاه شدند و با یورش شبانگاهی دشمن سخت وحشت زده هر یک به سویی گریختند، برخی از افراد سپاه اسلام مانند ابوسفیان که به تازگی مسلمان شده بودند، از این پیشامد بسیار خرسند شدند و برخی دیگر مانند غزوه احد پا به فرار گذاشتند و تنها در این میان 9 نفر از بنی هاشم باقی ماندند که به نقل شیخ مفید این چند نفر هم به خاطر امام  علی(ع) در میدان باقی ماندند!

در بحبوحه جنگ پیغمبر اکرم(ص) از عموی خود عباس درخواست کرد که با صدای رسای خویش مهاجر و انصار را به اجتماع دعوت و از تفرقه و پراکندگی سپاه جلوگیری کند، عباس نیز با صدای بلند خویش بانگ بر آورد: ای انصار! ای اصحاب سَمُرَه! ای اصحاب سورة البقره! پس از آن، فراریان لبیک گویان و شتابان از هر سوی نزد رسول خدا بازگشتند، به گونه‌ای 100 نفر نزد پیامبر گرد آمدند و حمله سختی را بر دشمن وارد ساختند.

این غزوه بار دیگر شاهد دلاورمردی‌های امام علی(ع) بود، به گونه‌ای که امیرالمؤمنین(ع)، مالک بن عوف رئیس قبیله هوازن و همچنین ابوجرول (پرچمدار طایفه هوازن) را به ضرب شمشیر از پا در آورد و بی‌شک می‌توان ادعا کرد که قوی‌ترین مرد پیکار غزوه حنین کسی جز امام علی بن ابی‌طالب(ع) نبود، در برخی روایات آمده است که امیرالمؤمنین(ع) در این جنگ 40 نفر از سپاهیان کفر را به هلاکت رساند.

با مرگ این دو تن صفوف دشمن از هم پاشیده شد و کفار فرار را بر قرار ترجیح دادند، سپاه اسلام نیز به تعقیب آن‌ها پرداخت، گروهی را به هلاکت رساند و گروهی را هم اسیر کرد.

البته منابع درباره شمار کسانی که در کنار پیامبر(ص) ثابت قدم ماندند، اختلاف دارند، پاره‌ای روایات از چهار نفر یاد کرده‌اند: علی ابی‌طالب، عباس بن عبدالمطلب، ابوسفیان بن حارث بن عبدالمطلب که از بنی هاشم بودند و ابن مسعود.

پس از خاتمه جنگ حنین مسلمانان متوجه طائف شدند، زیرا قبیله ثقیف در طائف ساکن بودند و ابوسفیان بن حارث که از جانب رسول اکرم(ص) به طائف اعزام شده بود، شکست خورده و مراجعت کرده بود، بنابراین حضرت(ص) با سپاهى به طائف رفته و آنجا را محاصره کرد که این محاصره بیست روز به طول انجامید.